"Één
groot woord, voor deze bespreking.
Volgens mij het woord waar deze cursus Filosofie voor staat. Durf ik mijn verantwoordelijkheid opnemen of
loop ik liever achter de massa aan?
Dit
woord is volgens mij de schakel van de problemen in onze maatschappij.
Als
je het woord verantwoordelijkheid uitspreekt, krijgen vele mensen al
rillingen. Men neemt, of durft zijn
verantwoordelijkheid niet opnemen.
Mensen lijken wel bang te zijn om verantwoordelijkheid op te nemen. Ze nemen ook geen verantwoordelijkheid op
voor hun leven, hun daden, hun mening, ….
Staan de mensen vandaag de dag waar ze willen staan in het leven? Ik betwijfel dit. Het aantal depressies, zelfmoordpogingen, …
is nog nooit zo hoog geweest in deze westerse maatschappij. Niemand durft rechtstreeks zijn mening geven,
maar doet dit anoniem. Men neemt niet
zelf initiatief, maar gaat mee met de stroom.
Willen we wel verantwoordelijkheid op nemen?
J.P.
Sartre geeft
aan dat je verantwoordelijk bent voor je eigen beslissingen die je maakt in je
leven. Aanvullend hierbij zegt Søren
Kriekegaard dat je moet zorgen voor jezelf.
Dit is jouw verantwoordelijkheid, het is jouw leven en jij moet ervoor
zorgen dat je dit bewaakt.
Met
deze filosofen ben ik het eens. Als je
iets wil veranderen, begin eerst met jezelf, bij je eigen leven en neem je
verantwoordelijkheid hiervoor op.
Ik
moet eerlijk toegeven dat ik zeker géén toonbeeld ben van deze filosofie. Op het vlak van het zeggen wat ik wil in een
relatie, mijn eigen leven, … assertiviteit, schiet ik nog veel te kort. Toch heb ik dit met deze lessen te volgen
ondervonden dat ik hier tekort in schiet en dat ik, als ik iets wil bereiken
dit beter kan zeggen. Ik vind dit toch
al een stap in de goede richting en het leven is mijn oefenschool.
Toch
kan ik van mezelf niet zeggen dat ik iemand ben die zomaar de massa volgt, ik
volg eerder mijn eigen idealen en ideeën.
Zo weiger ik pertinent een GSM te kopen, ik heb het niet nodig. Ik moet en wil niet 24 uur per dag bereikbaar zijn, ik wil
mijn geld niet geven aan iets dat ik niet gebruik of enkel zou “moeten” hebben
om erbij te horen. Ja, een computer heb
ik wel, deze heb ik nodig, voor school en voor het mijn vrije tijd, deze wordt
dagelijks gebruikt. Zo zie je maar niet
alle rage producten zijn zinloos.
Zo
heb ik eens voor mezelf op een rijtje gezet wat voor mij belangrijk is, wat ik
in mijn leven wil bereiken. Naar mijn
mening zit ik op deze moment op de goede weg.
Mijn doelen in het leven? Wel,
een gezellige thuis, waar ik me goed voel en ten volle kan functioneren, zonder
al te veel luxe, mensen rondom mij waar ik mezelf goed bij voel. Ik zou graag verder blijven schilderen en een
goede hulpverlener willen zijn t.o.v. mijn cliënten. Al deze doelen zijn bereikbaar en ik weet
door aan deze doelen te werken dat ik gelukkig kan zijn. Deze doelen zijn door mezelf opgelegd en niet
door de maatschappij, al is dit
natuurlijk de lijn die men volgt in de maatschappij. Toch vind ik voor mezelf dat ik niet alle
luxe zou kunnen missen, zoals een warm bed, lekker eten, … en ik voor mezelf
toch enige zekerheid wil, iets waar ik tot rust kan komen. Maar daar heb je wel kapitaal voor nodig en
hier wil ik voor gaan werken.
Langs
de ander kant weet ik dat ik hiermee ook meedoe aan het kapitalisme, waar ik
zelf niet voor te vinden ben. Ik ga toch
trachten dit te compenseren met andere dingen, bv. door goed te kijken naar wat
ik koop en waar het vandaan komt. Hiermee
bedoel dat je weet welke gevolgen het kan hebben voor anderen. Zo zou ik momenteel ervoor kiezen om geen
textiel uit China te kopen, omdat door dit goedkoop textiel in Lesotho voor een
werkloosheidscijfer van 40% zorgt. Ook
zal ik gemakkelijker bio producten kopen, omdat dit veel beter is op het vlak
van pesticiden, ….
Ik
vind het erg om te zien dat er vele mensen niet verder zien dan wat er hen
wordt voorgeschoteld. Ze kennen vaak
amper de gevolgen van hun handelingen.
Deze gedragingen hebben natuurlijk zijn gevolgen op sociaal economisch
vlak, op politiek vlak en op ecologisch vlak.
Voor
de verantwoordelijkheid van het geven van je eigen mening, moet ik Frederich
Nietsché bijtreden door te zeggen dat je zowel moet zeggen wat je wilt en
dat er meer communicatie moet bestaan.
Hiervoor moet openheid tussen mensen bestaan en naar mijn gevoel zit er
hier een haar in de boter. Men is zo
hard bezig met zijn eigen ding, met het bereiken van materiaal en kapitaal, dat
men de tijd niet meer neemt om naar anderen te luisteren. Wat ik vind is belangrijk, de andere kunnen
mij niets nieuws bijleren. Is dat
zo? Hoe weet je dat als je niet luistert
of er niet voor openstaat?
Ik
ben van mening dat iedereen zijn verhaal heeft en ik hier dingen uit kan
meenemen. Het gaat niet enkel over
luisteren, maar ook over kijken, ik zie dat er iets misgaat. Hoewel in onze maatschappij dit vaak
verborgen wordt, zijn er toch veel tekenen van te zien. Maar je moet ze natuurlijk wel willen zien en
er eens bij stilstaan. wat maakt dat dit
gebeurd en wat is mijn invloed hierop, hoe doe ik hierin mee? Tijdens deze
cursus zijn me wel wat dingen duidelijk geworden, die ik daarvoor minder zag en
beginnen nadenken hoe ik hierin meedoe.
Ik schrok van mezelf. Voor het
eerste zag ik ook dat ik kan ‘neen’ zeggen.
Ik heb een keuze. Al ga ik niet
al te plots mijn leven veranderen, toch zijn er dingen waar ik langer bij
stilstond. Moet ik wel 38 uren gaan
werken als het ook minder kan om rond te komen?
Is het wel nodig om alle spullen te hebben, die ik nu bezit? Er is wel wat in de vuilbak gevlogen en er is
verandering gekomen in mijn winkelpatroon.
Het zijn misschien kleine dingen, toch als iedereen een zou stilstaan en
zou nadenken, het zou een wereld van verschil maken. "
Geen opmerkingen:
Een reactie posten